Çukurova Depremi Ne Zaman Oldu? Bir Ailenin Hikayesiyle Unutulmaz Bir Gündem
Bir sabah uyanmak, sıradan bir günden daha fazlasını hissettirebilir. O sabah, Çukurova’da bir evin içinde, her şeyin ne kadar kırılgan olduğuna dair hiçbir fikir yoktu. O anı hatırlıyorum… Kız kardeşimle kahvaltı masasında oturuyorduk, babaannem odasında dikiş dikiyor, annem mutfakta yemek hazırlıyordu. Her şey normaldi. Ama bir anda her şey yerinden oynadı. Sanki dünya başımıza yıkılıyordu. Her şeyin ne kadar kırılgan ve geçici olduğunu o an hissettim. O sabah Çukurova’da bir deprem olmuştu.
Çukurova Depremi: O Anın Anlatılamaz Sessizliği
Çukurova depremi 1998 yılında, 6.3 büyüklüğünde bir sarsıntı ile gerçekleşti. Fakat bizim için, sadece bir tarih değildi; bir travma, bir kayıp, bir hatırlamama çabasıydı. Depremin meydana geldiği anda, ne olduğunu tam olarak bilemedik. İnsanlar, panik halinde sokağa dökülmeye başladı. Etrafımızdaki her şey, gözlerimizin önünde kayboldu. Evin her bir odası, aniden birer kalıntı haline geldi.
O zamanlar çocuk olmanın, kendini güvende hissetmenin ve dünya ile barış içinde olmanın ne kadar naif bir şey olduğunu düşündüm. Ama bazen dünyada en sağlam şeyler bile bir an içinde yok olabilir. Bir deprem, tam da bu kırılganlık üzerine gelir, bir aileyi, bir toplumu yerle bir eder. Çukurova’da olup biten, sadece bir sarsıntı değil, insanların hayatlarının yeniden şekillendiği, duygularının dönüştüğü bir anıydı.
Kadınların Empatik Yaklaşımı: Korku ve İyileşme Süreci
O günün ardından, annem ve kız kardeşim, başkalarının acılarını anlamak için derin bir empati gösterdiler. Çevremizdeki komşulara yardım etmek, kaybolanları bulmak, sadece evlerimizin değil, kalplerimizin de yeniden inşa edilmesi gerektiğini biliyorlardı. Bir kadının ruhu, ne kadar derin bir sevgiyle şekillenirse, o kadar büyük bir güçle iyileşebilirdi.
Annem, enkaz altındaki komşularına yardım etmek için hemen harekete geçti. Herkesin korkusu, panik anı, ama annemin gözlerinde bir sakinlik vardı. O an, ona da kimse çözüm sunamazdı. O, sadece bir insanın dertlerine duyduğu derin sevgiyle yanıt verebilirdi. Empati, belki de yaşanmış acılara verilen en gerçek yanıtıydı.
Çukurova depremi sadece bir sarsıntı değil, kadınların duygusal gücünün bir kez daha yüzeye çıkmasına neden oldu. O gün, birbirine sıkı sıkı sarılan insanlar, bir arada olmanın, dayanışmanın ne kadar önemli olduğunu anladılar.
Erkeklerin Çözüm Odaklı Yaklaşımı: Bir Strateji ve Hızlı Kurtuluş
Diğer tarafta ise babam ve diğer erkekler vardı. Onlar, deprem anında bir şeyleri tamir etmeye, çözüm üretmeye yönelik daha stratejik bir bakış açısına sahiptiler. Erkeklerin, zorlu durumlarla başa çıkarken genellikle çözüm aradıkları bilinir. Babam, sabah erken saatlerde eşyalarımızı dışarı taşımaya, komşularımızın güvenliğini sağlamaya çalışıyordu. O, her şeyin geçici olduğunu ama stratejilerin kalıcı olduğunu biliyordu. Çukurova’da yaşanan felaket, onun için sadece bir başlangıçtı: Her bir kaybın yerine yeniden bir çözüm getirmekti.
Hızla organize oldular. Ekipler kuruldu, sağlık hizmetlerine başvuruldu ve en kısa sürede yaralar sarılmaya çalışıldı. Ancak, erkeğin bu stratejik yaklaşımı bazen soğuk görünebiliyordu. Bir süre sonra, bu soğukluk yerini derin bir öfkeye bıraktı. Erkeklerin, duygusal acıyı içlerinde tutmalarının, daha çözüm odaklı olmalarının bedelini bazen ruhsal olarak ödediklerini fark ettim.
Çukurova Depremi: Bir Toplumun Yeniden Doğuşu
Çukurova depremi sonrasında, bu topraklarda insanlar yeniden dirildiler. Herkesin kendine ait bir kaybı, bir korkusu, bir travması vardı. Ancak aynı zamanda, yeniden yapmaya çalıştıkları bir hayatları, geleceğe dair umutları vardı. Deprem sadece binaları değil, insanları da şekillendirmişti. Bu büyük felaketin ardından, hayatta kalmak, yeniden başlamak sadece fiziksel değil, duygusal bir yolculuktu.
Ve bugün, Çukurova’nın her köşesinde, o günü hatırlayan insanlar var. O gün, toplumsal dayanışmanın, bireysel acıların ve toplu iyileşmenin birleştiği bir gündü. O günden sonra herkesin hayatında değişen bir şey oldu, ve hala oluyor. Hem erkeklerin çözüm odaklı stratejileri hem de kadınların empatik yaklaşımı, bu felaketten sonraki iyileşme sürecinin önemli parçalarıydı.
Sizin Hikayeniz Nedir?
Çukurova depremiyle ilgili siz ne hatırlıyorsunuz? O anlarda yaşadığınız duygular ve toplumsal birliğimiz üzerine düşündüğünüzde, hangi farkları görüyorsunuz? Belki de sizin de bir kaybınız vardı, belki de hala iyileşme sürecindesiniz. Bu hikâye, yalnızca bir yerel felaketin öyküsü değil; her birimizin içsel bir yolculuğunu simgeliyor.
Hikayenizi paylaşmak ister misiniz? Yorumlarınızı bekliyoruz.